«Ὁ Ἀρχάγγελος τῆς καρδιᾶς μου»

   Πατέρα Ευστράτιε ευλογείτε,

   Το όνομά μου είναι Ελένη και με μεγάλη χαρά θα ήθελα να σας εξιστορήσω την δική μου θαυμαστή ενέργεια του Αρχαγγέλου όπως την έζησα. Η καταγωγή μου είναι από το Καστράκι Καλαμπάκας και είμαι παντρεμένη με 2 παιδιά. Το 2013 αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου και τα παιδιά να μετακομίσουμε στο Augsburg της Γερμανίας και να κάνουμε μια νέα αρχή.  Με τη βοήθεια του Θεού, όλα πήγαν καλά με τις καινούριες δουλειές και τα παιδιά προσαρμόστηκαν ευτυχώς  στα καινούρια τους σχολεία. Κάπου το Μάρτιο του 2015 ψηλάφισα στη δεξιά μου γάμπα κάτι σκληρό, το οποίο πονούσε λίγο και δεν άλλαζε θέση.

   Ανησύχησα και επισκέφθηκα το γιατρό, ο οποίος με παρέπεμψε σε ένα εργαστήριο, όπου έπρεπε να μου πάρουν δείγμα από τον όγκο για να γίνει βιοψία. Η αγωνία μου ήταν πολύ μεγάλη μέχρι να βγει το αποτέλεσμα. Στις 8/4/2015 με καλεί ο γιατρός για να μου ανακοινώσει το αποτέλεσμα της βιοψίας, η οποία έκανε λόγο για δερματοϊνοσάρκωμα. Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου! Ήμουν σε ένα ξένο κράτος με δυο ανήλικα παιδιά και χωρίς να γνωρίζω πολύ καλά γερμανικά και έπρεπε να αντιμετωπίσω όλο αυτό.

   Μού έδωσε παραπεμπτικό για το νοσοκομείο όπου θα γινόταν και κάτι πρόσθετες εξετάσεις πριν χειρουργηθώ. Έγινε αξονική και πολλές άλλες εξετάσεις για να διευκρινιστεί αν αυτός ήταν ο κύριος καρκίνος ή μια απλή μετάσταση. Τελικά δεν υπήρχε κάτι άλλο, ήταν ο μοναδικός όγκος, ο οποίος έπρεπε να αφαιρεθεί με μεγάλο χειρουργείο, αφαιρώντας και ένα κομμάτι από την γάμπα μου και όλα τα λεμφαγγεία. Το χειρουργείο έγινε κάπου μέσα Απριλίου και ήταν πολύ επίπονο. Στη θέση της γάμπας είχε τοποθετηθεί πλαστικό δέρμα με κάτι μεταλλικά (κλιπς) καρφιτσωμένα πάνω μου. Μετά από 2 εβδομάδες ήταν προγραμματισμένο το επόμενο χειρουργείο, στο οποίο θα έπρεπε να γίνει μεταμόσχευση δέρματος από τον μηρό μου στη γάμπα. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος, τόσο στο νοσοκομείο, όσο και όταν βγήκα και πήγα στο σπίτι. Η μεταμόσχευση δεν πέτυχε τόσο καλά το πόδι μου, έπαθε θρόμβωση και πρήστηκε πολύ, ο Αχίλλειος τένοντας ήταν ελεύθερος και δεν καλύφθηκε μόνο με δέρμα γιατί η πληγή ήταν βαθιά. Συγκεκριμένα δεν πονούσα μόνο στο κάτω μέρος αλλά και στον μηρό μου που πάρθηκε το δέρμα. Εκεί προσπαθούσα να αλλάξω γάζα και μαζί με την γάζα ξεκολλούσε και το υπόλοιπο δέρμα.

   Εκείνο το βράδυ με δυσκολία με πήρε ο ύπνος. Το πρωί που ξύπνησα ήμουν αναστατωμένη από ένα όνειρο που είχα δει. Στον ύπνο μου είδα ότι ήμουν ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο και πονούσα πολύ και ότι δεξιά και αριστερά μου στεκόταν δυο γιατροί που συζητούσαν τι θα κάνουν με το πόδι μου. Μάλιστα, τους άκουγα να λένε ότι είναι δύσκολη περίπτωση και δεν υπάρχει ελπίδα. Ξαφνικά, ενώ κρεμόμουν από τα χείλη των γιατρών να ακούσω τι άλλο θα πούνε, έλαμψε όλο το δωμάτιο του νοσοκομείου και εμφανίστηκε ένας νεαρός γιατρός, με σγουρά μαλλιά, που δεν περπατούσε αλλά πετούσε και στεκόταν από πάνω μου, με ένα ξίφος  στο χέρι. Εγώ φοβήθηκα, ότι ήρθε να με σφάξει με το σπαθί του και τρόμαξα ώσπου, το βλέμμα του με καθησύχασε.

   - Τι έχουμε εδώ; Ρωτάει τους δυο γιατρούς μου και αυτοί απαντάνε ότι είναι πολύ δύσκολο να σωθεί το πόδι, γιατί είχε πάθει θρόμβωση και φαινόταν ο αχίλλειος τένοντας. Τότε, τους κοιτάει με βλέμμα αυστηρό αλλά και καλοσυνάτο μαζί και τους  λέει:

   - Το πάνω μέρος θα γίνει. Το κάτω είναι όντως δύσκολη περίπτωση αλλά κάτι θα γίνει κι εδώ. Και έφυγε πετώντας.

   Ξύπνησα τρομαγμένη και το  πρωί διηγήθηκα το όνειρό μου στον άνδρα μου και την ξαδέρφη μου. Το ίδιο απόγευμα είχα ραντεβού στο νοσοκομείο για επανέλεγχο.

   Ο χειρούργος που με εξέτασε άρχισε πρώτα από το πάνω μέρος, το μηρό, όπου πήγε να αλλάξει γάζα και η γάζα που στο σπίτι ξεκολλούσε με το δέρμα, τώρα έπεσε μόνη της. Όμως όταν ήρθε η ώρα να εξετάσει τη γάμπα μου, λυπημένος μου είπε ότι επειδή το πόδι είχε πάθει θρόμβωση και επειδή ο αχίλλειος τένοντας ήταν ελεύθερος και η πληγή βαθιά και η μεταμόσχευση δέρματος δεν ήταν αρκετή για να κλείσει αυτή η πληγή, θα έπρεπε να γίνει μεγαλύτερο χειρουργείο. Θα έπρεπε τώρα να πάρουν μύες και νεύρα από άλλο σημείο του ποδιού, όπως επίσης και δέρμα από άλλο σημείο και να τα μεταμοσχεύσουν στη γάμπα μου. Αυτό το χειρουργείο ήταν μεγάλο, μικροχειρουργική, γι’ αυτό και θα διαρκούσε 6 με 8 ώρες μαζί με την νάρκωση και όλα τα υπόλοιπα. Ενώ είχα αρχίσει ήδη φάρμακα για την θρόμβωση, στις 11/6/2015 μπήκα γι’ αυτό το μεγάλο χειρουργείο. Τελείωσε με επιτυχία αλλά όταν ξύπνησα δεν μπορούσα να ανασάνω μόνη μου χωρίς οξυγόνο από την πολλή νάρκωση που είχα πάρει.

   Η περίοδος αποθεραπείας ήταν πολύ μεγάλη, αφού δεν έπρεπε ούτε να περπατήσω, ούτε να σταθώ όρθια για αρκετές μέρες. Όλα πήγαν καλά όμως και με πολλή υπομονή και ιδιαίτερη περιποίηση, το πόδι μου ήταν πάλι λειτουργικό. Παραμένει βέβαια το λεμφοίδημα, αφού πρήζεται και χρειάζεται ειδική ελαστική κάλτσα και μασάζ. Αυτό βέβαια είναι το λιγότερο. Την επόμενη μέρα της νοσηλείας μου μετά το χειρουργείο, έρχεται μέσα στο δωμάτιο ο γιατρός μου χαρούμενος με ένα χαρτί στο χέρι.

   Μού λέει: Σού έχω καλά νέα. Βγήκε η βιοψία του όγκου που αφαιρέθηκε και τελικά η διάγνωση του δείγματος που είχε παρθεί δεν ισχύει. Ο όγκος ελέγχθηκε τώρα ολόκληρος και είναι περινευρίωμα δηλ. καλοήθης όγκος και όχι κακοήθης. Τότε αυθόρμητα και χωρίς να το πολυσκεφτώ ρωτάω τον γιατρό. Και εγώ τώρα πρέπει να χαρώ ή να κλάψω που καταστράφηκε χωρίς λόγο το πόδι μου; Και μου λέει: Και βέβαια να χαρείς γιατί δεν είναι καρκίνος και δεν θα χρειαστείς ούτε ακτινοβολίες, ούτε χημειοθεραπείες. Μάλλον το πρώτο δείγμα ήταν μικρό και δεν ελέγχθηκε σωστά. Αλλά για σιγουριά, θα στείλουμε και το πρώτο δείγμα και ολόκληρο τον όγκο σε ειδικό εργαστήριο για επανέλεγχο. Έτσι κι έγινε. Και αυτή η γνώμη έδειξε καλοήθεια. Οι γιατροί δεν μπορούσαν ούτε αυτοί να εξηγήσουν πώς άλλαξε η διάγνωση.

   Εγώ στην αρχή ήμουν θυμωμένη με τους γιατρούς, γιατί νόμιζα ότι δεν είχαν κάνει καλά την δουλειά τους και συναντήθηκα με δικηγόρο να κινηθώ νομικά εναντίον τους.

   Ο καιρός περνούσε, το πόδι μου με τις φυσιοθεραπείες γινόταν όλο και πιο λειτουργικό, όλο και πιο όμορφο. Έναν χρόνο ακριβώς μετά το χειρουργείο και ενώ είχα αρχίσει να εργάζομαι ξανά, είδα ένα όνειρο. Εκεί που σφουγγάριζα μια σκάλα ξαφνικά έλαμψε όλη η σκάλα. Και φοβήθηκα! Προσπαθούσα να γυρίσω το κεφάλι μου, να δω από πού έρχεται τόσο φως, αλλά το κεφάλι μου δεν γύριζε. Ξαφνικά, εμφανίστηκε ένας στρογγυλός καθρέφτης μπροστά μου και βλέπω από τον καθρέφτη έναν νεαρό από πίσω μου να με κοιτάει και να μου λέει: Μη φοβάσαι. Εγώ είμαι πάλι. Ήρθα να δω πώς είσαι. Αλλά αφού μπορείς και δουλεύεις τώρα, μια χαρά είσαι. Και έφυγε και καθώς έφευγε ακούστηκε ένας μεταλλικός θόρυβος. Πάλι διηγήθηκα το όνειρο στον άνδρα και στη ξαδέρφη μου και τότε η ξαδέρφη μου είπε ότι είχε ακούσει για τον Ταξιάρχη, μου έδειξε μια εικόνα του Αρχαγγέλου. Ήταν αυτός ο νεαρός που είχα δει. Ο ίδιος νεαρός που στο νοσοκομείο είχε εμφανιστεί ως ιπτάμενος γιατρός. Δεν είναι ότι δεν πίστευα αλλά δεν ήξερα και τα πάντα. Τότε άρχιζα να υποψιάζομαι ότι ίσως δεν ήταν ιατρικό λάθος αλλά κάποιο θαύμα που άλλαξε τη διάγνωση. Όμως δεν έκανα κάτι γι΄ αυτό.

   Την επόμενη χρονιά, παραμονή της γιορτής των Ταξιαρχών, είδα και πάλι ένα όνειρο. Είδα ότι εγώ με την κόρη μου, ετοιμαζόμασταν να πάμε στην εκκλησία για να κοινωνήσουμε και η κόρη μου αργούσε να ετοιμαστεί και εγώ αγχωμένη της φώναζα ότι δεν θα προλάβουμε να κοινωνήσουμε. Κάποια στιγμή, είμαστε έτοιμες, βγαίνουμε στο δρόμο και περπατάμε για την εκκλησία. Εγώ της έλεγα να περπατήσει πιο γρήγορα για να προλάβουμε και η κόρη μου έφυγε από το χέρι και μου πέφτει σε μια θάλασσα φουρτουνιασμένη που εμφανίστηκε δίπλα μας μέσα σε μια βάρκα και γελούσε ειρωνικά και μου λέει: Μαμά, όσο και να τρέξεις αυτή η εκκλησία δεν είναι από την στεριά, είναι στη θάλασσα. Ξύπνησα πάλι αναστατωμένη και είδα στην τηλεόραση ότι ήταν η μέρα της γιορτής των Ταξιαρχών. Άρχισα να καταλαβαίνω για ποιό λόγο βλέπω αυτά τα όνειρα. Πάλι όμως, το καλοκαίρι πήγαμε διακοπές στην Ελλάδα αλλά λόγω υποχρεώσεων και εξόδων, δεν κατάφερα να πάω στη Μυτιλήνη.

   Την επόμενη χρονιά, κάπου μετά το Πάσχα, την Κυριακή των Μυροφόρων είδα πάλι ένα όνειρο, πιο ζωντανό αυτή τη φορά. Είδα ότι ετοιμαζόμουν πάλι να πάω εκκλησία μόνη μου αυτή τη φορά. Φορούσα μπεζ φούστα και σακάκι και κοιταζόμουν στον καθρέφτη και έλεγα, γιατί διάλεξα κοντή φούστα και το πόδι μου θα φαίνεται άσχημο. Όμως το πόδι μου δεν ήταν άσχημο, ήταν όμορφο. Και ξεκίνησα να πάω εκκλησία, ώσπου ανακαλύπτω ότι ήμουν ξυπόλητη, χωρίς παπούτσια. Στο σπίτι δεν υπήρχε ούτε ένα ζευγάρι παπουτσιών. Κοιτάω το ρολόι και τα μαγαζιά θα άνοιγαν στις 09:00, οπότε δεν θα πρόφταινα την εκκλησία. Και σκεφτόμουν ότι με αυτό το κοστούμι θα ταίριαζαν χρυσά τακούνια. Ξαφνικά ακούστηκε πάλι ο ίδιος μεταλλικός θόρυβος και φώτισε το δωμάτιο χωρίς να δω αυτή τη φορά ποιος ήρθε, αλλά μια φωνή μου είπε: Θα έρθεις στην εκκλησία , αλλά δεν θα αγοράσεις τακούνια. Τα παπούτσια που θα αγοράσεις είναι χρυσά ή ασημένια και θα είναι στρωτά. Και έφυγε πάλι. Όταν ξύπνησα, πήρα τηλέφωνο την μητέρα μου και έκλαιγα καθώς της διηγούμουν  το όνειρο. Τώρα πλέον είχα καταλάβει, ότι ο Ταξιάρχης είναι ο φύλακας άγγελος μου, είναι αυτός που άλλαξε τη διάγνωση, αυτός που έκανε τη γάζα να πέσει μόνη της χωρίς πόνο και αυτός που έσωσε το πόδι μου. Κάθε χρόνο παραμονή της γιορτής Του, μου υπενθύμιζε ότι πρέπει να έρθω σπίτι Του στη Μυτιλήνη για να Τον ευχαριστήσω. Περίμενε από εμένα να Του πάω τα  παπουτσάκια Του, ως τάμα.  Έτσι φέτος, τον Αύγουστο του 2022, αξιώθηκα, δηλαδή ο Αρχάγγελος με αξίωσε και ήρθα στο σπίτι Του, στη Μονή Μανταμάδου  Μυτιλήνης. Νιώθω ιδιαίτερη ευλογία και χαρά που έζησα αυτό το θαύμα του Αρχαγγέλου.  

   Ελπίζω μετά από αυτό να με φωτίζει πάντα και να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Είναι μια εμπειρία που τίποτα δεν μπορεί να τη θολώσει ή να τη σβήσει και θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου. Εύχομαι ο Αρχάγγελος της καρδιάς μου να βοηθάει όλο τον κόσμο, όπως εμένα. Εύχομαι επίσης να μπορέσω να επισκεφτώ στο μέλλον ξανά το Μοναστήρι και τη θαυμαστή εικόνα Του.

   Ελένη Γιαννιώτη